Rozdział siódmy - "Szok"

Obudziła się w pokoju, którego nie rozpoznawała. Była w lekkim szoku. Nie pamiętała co się wydarzyło, chyba jednak przeholowała z alkoholem. Spróbowała podnieść się z łóżka, co było trudne.
-Hejhej. Nie wstawaj. Nic się nie dzieje przecież –usłyszała uspakajający głos kobiety. Blondynka nie rozpoznawała go. Chciała coś powiedzieć, lecz głos odmówił jej posłuszeństwa. W tedy druga osoba w pokoju podała jej szklankę wody. Z nieznanym sobie strachem przyjęła ją i wypiła wszystko.
-Nie pij tak szybko, bo się zakrztusisz –oznajmił znany jej radosny głos, w którym wyczuła napięcie.
-Karol -odparła słabym głosem.
-Tak? -chłopak usiadł na łóżku i przytulił siostrę.
-Dziękuję –oznajmiła dziewczyna, chociaż nie wiedziała dlaczego musi mu być wdzięczna.
-Nie mi dziękuj. To wszystko dzięki Winiarowi.
-Michał jest tutaj? -spytała zdziwiona.
-Jasne, to jego dom -odparła kobieta.
-Kim pani jest?
-Dagmara, żona Michała.
-Mogłabym zobaczyć dzieciaki? -spytała z nieskrywaną ciekawością, a zaraz dodała: -Co się stało?

-Pójdę po chłopaków, a w tym czasie może brat ci opowie co się stało -wyszła, a po chwili Karol zaczął mówić.
-Wiesz co się wydarzyło?
-Pamiętam tylko, że Michał się obraził, nawrzeszczałam na ciebie, poszłam duo klubu, wypiłam trochę drinków... -łzy same spłynęły po jej policzkach.
-Ciiii. Spokojnie. Co było dalej?
-Nie… Nie pamiętam…
-Gdy skończył się trening pojechałem cię szukać. Chłopaki też. Michał cię znalazł, przywiózł tutaj i chyba w nocy nie zmrużył oka, tylko siedział nad tobą. Daga śmieje się z niego, bo traktuje cię jak swoich synów.
-A co było ze mną? Nic nie pamiętam...
-Znalazł cię w malutkim lasku. Odpychałaś od siebie jakiegoś kolesia, który całował cię i rozbierał. Byłaś już w samym t-shircie. Rozpinał ci rozporek. Michał wysiadł, uderzył go i zadzwonił na policje. Ten facet teraz jest w areszcie, ale będzie rozprawa, na której musisz zeznawać.

-Nie chcę...
-Wiem, cii. Nic się nie dzieje.
-Nie pocieszaj mnie, wiesz, że wolę najgorszą prawdę od tego.
-Wiem.
-To jest Oliwier -powiedziała wchodząc Dagmara. -A ten mały to Antoś -starszy z chłopców podszedł do niej i wytarł jej łzy.
-Uśmiechnij się -blondynka zrobiła to o co prosił maluch, bo nie chciała go rozczarować.
-Ale w oczach masz smutek, czemu?
-Jest bystry -powiedział cicho Karol. -I uparty. Dogadacie się.
-Czemu? -powtórzył pytanie chłopiec.
 -Bo stało się coś złego, wiesz... Tak bywa czasami -Oliwier na jej słowa wybiegł z pokoju, a po chwili wrócił ciągnąc za sobą jego tatę, który chyba został obudzony przez syna.
-Tatusiu, bo ciocia -na te słowa Zuzka się rozpromieniła na ile dało się w tej sytuacji -chyba ma problem. Pomożesz jej, prawda?

Michał podszedł najpierw do Dagmary, dał jej buziaka w policzek i wziął od niej małego Antosia. Potem przykucnął przy łóżku, na którym leżała dziewczyna.
-Jak się czujesz? -bez zbędnych słów przytuliła Winiara, który nadal trzymał dziecko w ramionach. -Chcesz mi syna zmiażdżyć? -spytał śmiejąc się.
-Jakie malutkie… -oznajmiła podekscytowana.
-Chcesz potrzymać?
-A mogę?
-Pewnie -Oliwier podszedł do taty i powiedział mu coś na ucho, a potem Michał przyjrzał się dokładniej Zuzi. -Koniec tego, oddawaj dziecko -odparł. -Jesteś blada, przebierasz się w wygodne ciuchy, jesz coś i idziemy na spacer.
-Co?! Nie! Nigdzie nie idę.
-Wiem, że jesteś w dołku, ale tak będzie najlepiej... Daga nafaszerowała cię jakimiś tabletkami na uspokojenie w nocy po tym co się wydarzyło, a twój organizm chyba źle je przyjął...
-Nie idę nigdzie! Tu mi jest wygodnie! Michał proszę!

-Masz 5 minut na ubranie się, Dagmara zrobi ci śniadanie -oznajmił Karol i wszyscy wyszli. Dziewczyna została sama. Przez chwilę rozważała jakie ma szanse na ucieczkę, lecz gdy podeszła do okna i zobaczyła przed sobą nieznaną okolicę, zrezygnowała z planów. Zauważyła, że na krześle obok jest jej miętowa bluzka z nadrukiem ''Selfie'' i krótkie spodenki dżinsowe. Ubrała się w to zdziwiona, że ma tutaj swoje ubrania. Potem podeszła do małej szafki nocnej, na której była jej torebka. Wzięła ją do ręki i miała zamiar już wychodzić na śniadanie, ale coś na szafce przykuło jej uwagę...

 __________________________

Z małym opóźnieniem, ale jest i to się liczy.
Trochę miałam mało czasu na dodanie tego, ale jednak się udało. Liczę, że was nie zawiodłam co do tej sytuacji z "gwałtem".
Pozdrawiam :*
No Sunshine.